От жүректі, өр ақын

 

Орын алдың сарқылмайтын поэзия төрінде,

Шолпан жұлдыз жарқыраған қазағымның көгінде.

Тырнақ алды өлеңдері, жаулап жауһар жырлары,

Көш бастаған кемеңгерім тереңдік бар тегіңде.

 

Шулы жылдар, толастамай соғыс пенен төңкеріс,

Тағдырының тауқыметін тартып жатты ел теріс.

Зиялылар басын қосып, әділдікке бет бұрды,

Мағжан да дайын болды, жан алу мен жан беріс.

 

Курс ашып институтта дәріс берген жастарға,

Баспада да жұмыс істеп әдебиетті бастауға.

Кездесуге шақырады Мұстафасы Шоқайдың,

Мағжан сезді, келмегенін Мұстафаның қостауға.

 

 – Мағжан, түсін, дұрыс емес мына сенің қылығың,

Қарсы шыққан үкіметке көретіні қара түн.

Өз-өзіңді алдағаның ешкімге де жөн болмас,–

деп Мұстафа шығарады жүрегінен жаралы үн.

 

Бірақ Мағжан: «Қазақпын деп, қазағымды қолдаймын,

Не болса да Алашымның құқығын мен қорғаймын.

Әділ адам ешқашан да берілмеген әлсіреп,

Өзімшіл боп сара жолдан қара жолға бармаймын».

 

Қиын жылдар Мағжанымның қас-қабағын ашпаған,

Билік пенен жекпе-жекте бетті басып қашпаған.

Қазағымның ой-санасын, абыройын көктетіп,

Шындықпенен оятуға тайсалмаған,саспаған.

 

Төрт қабырға, бір терезе, күн бе, түн бе белгісіз,

Сол жылдарды еске алу өте қиын, сенгісіз.

Жігер берер Мағжанымның мұңды жүзі ендігі,

Алқымынан алды дұшпан, сезеді іші жеңгісіз.

 

Жазалады, іші пысса ұрып, соғып осады,

Бір-ақ сұрақ мазалады, жанды жерге басады.

Бұл сұраққа әлі ешкім жауап беріп көрген жоқ,

Мағжан атам сонда қандай қылмыс жасады?

 

Бар айыбы – ұлтын сүю, елге қорған болғаны,

Мақсат қойған, Мағжан атам, бағытынан танбады.

Алаш үшін абақтыда айдан, күннен жаңылды,

Аяқ-қолы кісенделді, бірақ еркін арманы.

 

Темір торда теңдік үшін талмай талай түнеді,

Тәуелсіздік арманы асыл, арды ақынның тілегі.

Бәрі күлге айналса да ақын сөзі өлмейді,

Жұртым деумен тоқтап еді оның ғазиз жүрегі.

 

---

 

Анашым, борыштымын мәңгі саған...

 

Ана деген - ақ періште бізге қорған болатын,

Ана деген - аққу сынды көл бетінде тұратын.

Аналарды сүю, тыңдау, құрметтеу де бір парыз,

Аналардан басқа жан жоқ мына бізді ұғатын.

 

Күміс табақ айдай болған ақ бейнеңді сағындым,

Иә, білем, қателестім, болып тұрды, жаңылдым.

Ренжіткенім болды кейде, мен кінәлы бәріне,

Сол күндерді еске алсам, қысылғаннан бас ұрдым.

 

«Ана» сөзі - үш-ақ әріп, бірақ үлкен мағына,

Қараймын мен басындағы ақ маржандай ағына.

Сендей адам таба алмаспын енді мына әлемде,

Отырғызсам, шіркін, сені ханшайымның тағына.

 

Ханшайымның тағы түгіл, патша тағы аз болар,

Күлімсіреп отырғаның бір басыма бақ болар.

Ана саған бүкіл әлем байлығы да жетпейді,

Алдымдағы парызымды өтесем де бітпейді.

 

---

 

Керекуім кербезім

 

Павлодар – ерекше бір елді мекен,

Көркейіп, мәңгі өсіп-өнсе екен.

Атауы орысша деп қарамаңдар,

Қасиетті жерлерің, бағалаңдар.

 

Баянауыл - өлкесі батырлардың,

Тарихшы, академик, ақындардың.

Торайғыр, Жасыбай, Сабындыкөл  –

Мыңдаған туристерді қарсы алдың.

 

Ертістің бойынан біз жер алғанбыз,

Қасиетті топырақтан жаралғанбыз.

Жапан түз, таза ауа, жазық дала  –

Бұл байлықтан қалай ғана бас тартқанбыз.

 

Керекуім – бір кішкене патшалықтай,

Бұл жерден батыр өтті, хандар талай.

Туған жерден тамаша жер болмайды,

Мен бұны қайталамай тұрам қалай?!

 

---

 

Ұлағатты ұстаздар

Ұстазға алғыс айтам бүгінде мен,

Еш шәкіртің жаман болмас, мен де сенем.

Ұстаздар бар болғаны бізге жақсы,

Білімнің мұхитына сүңгіп енем.

 

Ұстазым аяулы жан, анам болар,

Ардақты, асыл адам, дана олар.

Анасын құрметтеген, ей, адамдар,

Құрметте екіншісін, сауап болар.

 

Ұстаз жолы – қиын бағыт, есте сақта,

Ұстаздың бар бергенін сен де ақта.

Ұмытпа, мұғалімің періште ол,

Ұстаз болу Алладан берген бақ па?!

 

---

Абай - дара, Абай – дана қазақта.

 

Абай дана, Абай дара деген сөз бар халықта,

Қырық бес қара сөздің бәрін оқы, жалықпа.

Құнанбай – асыл адам, оқыттырған баласын,

Абай енді тарихтағы қайталанбас зор тұлға.

 

Әжесі мен анасының құшағында ержеткен,

Таба алмаспыз Ибраһимдей нар адамды жер-көктен,

Абайымдай бұл жаһанда ұлылықты көрмегем,

Ұлы демей өзгешелеп қалай айтайын мен деген.

 

Абай ғана табиғаттың төрт өмірін көрсеткен,

Абай ғана сөз патшасы – өлең жырын тербеткен.

Абайым ғой өлеңдерді ермек үшін жазбаған,

Асылығы қалың елін, қайран жұртын ойлаған.

 

Адамдықты іздесең, Абайды оқы, ерінбе,

Махмұтымның бұл сөзін есте сақта, жиренбе.

Адам болам десеңіз, Абай сізге жол берер,

Абайдайын қазақта ұлы адамды көрдің бе?!

 

---

Елбасы

Шырайлы шамдай жарық жаздың күні,

Ақ бесіктен шыққан екен сәби үні.

Әжесіне еркелеп Сұлтан бала

Шықпас екен жанынан күндіз-түні.

 

Аспанды бағындыру арман болған,

Темір құсқа отырсам деп қиялдаған.

Ұшқыш деген атқа ие болмаса да,

Қазірде ел көгінде қалықтаған.

 

Доннаның отындай алаулаған,

Қазақ жерін өзіне бағындырған.

Қазірде Нұр аға, Нұр ата боп,

Елге сыйлы, ардақты, қалаулы жан.

 

Шүкіршілік ету керек Аллаға,

Болғанына елбасымыз Нұр аға.

Батыры ол қазіргі заманымның,

Самғап ұшқан қырандай көк аспанда.

 

Жиырма бес жыл бойы халық үшін,

Сарқылмай берік ұстаған әлі күшін.

Міне, енді бостандықтың даласында

Қайғысыз өтіп жатыр талай ісің.